76. Rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego.

1 sierpnia 1944 – początek jednej z najbardziej heroicznych akcji II Wojny Światowej – Powstania Warszawskiego. O godzinie 17.00 zatrzymajmy się na chwilę, aby oddać hołd wszystkim bohaterom, którzy byli gotowi oddać własne życie za wolność, za nas, za Polskę.

„Trzeba było przeżyć 5 lat okupacji w Warszawie, aby czuć to, co czuła ludność i żołnierze. Trzeba było żyć dzień po dniu, godzina po godzinie przez pięć lat w cieniu więzienia na Pawiaku, trzeba było w ciągu tych miesięcy widzieć, jak znikają przyjaciele jeden po drugim, odczuć za każdym razem skurcz serca w piersi, trzeba było codziennie słyszeć odgłosy salw tak, że się już przestawało je słyszeć, przyzwyczaić się do nich, jak do dzwonów kościelnych, trzeba było milcząco asystować na rogu ulicy w smutny zimowy wieczór lub świetlisty poranek wiosenny, przy egzekucji dziesięciu, dwudziestu, pięćdziesięciu przyjaciół, braci lub nieznajomych, wziętych przypadkowo z tłumu, spędzonych pod mur, z ustami zaklejonymi gipsem i oczami wyrażającymi rozpacz lub dumę. Trzeba było to wszystko przeżyć, aby zrozumieć, że Warszawa nie mogła się nie bić” – Pułkownik Kazimierz Iranek-­Osmecki, szef Oddziału II Komendy Głównej AK